‘Regisseur Michiel Johannes Jansen vond onze kubussen interessant en zag daarin een mogelijkheid om het kleinste reizende/verplaatsbare theater te maken. De kubus heeft natuurlijk een enorme zeggingskracht van zichzelf en als je met die kubus gaat reizen komt hij in steeds verschillende contexten terecht. Vanuit dat gegeven besloot ik om iets met de mate van openheid/geslotenheid te doen.’

‘De kubus is het resultaat van krimp: als je alle kappen van de Oldambster boerderij krimpt houd je uiteindelijk de kubus over. Uit dezelfde traditie komt de gebintenbouw en die komt in de kubus uitdrukkelijk terug, evenals de blinden. Blind, krimp, gebint: het is ook een context waarin we leven.’

‘Hoe ga je iets open en dicht maken? Hoe ga je dat tot iets van nu maken? Ik heb alle gevels voor honderd procent van blinden gemaakt. Het frame dat er achter zit kan in meer of mindere mate zichtbaar gemaakt worden maar omgekeerd, van binnen naar buiten, kan het theater zich aan alle kanten naar de context openstellen en het kan dit dynamisch of statisch doen: tijdens de voorstelling kan er een decorwisseling plaatsvinden met behulp van de blinden.’

‘In gesprek met Freddie Brossois, onze timmerman en kubuskenner en mede-bedenker van de doorontwikkeling, werd duidelijk dat de oorspronkelijke gebinten niet samengaan met het verplaatsbaar maken van de kubus, daarvoor zijn ze veel te zwaar: ze zouden juist zo licht mogelijk moeten zijn. Freddie heeft dat onderzocht en een optimum in constructie en dimensie gevonden en vanuit dit kokervormige, holle gebint is er zicht op een nieuwe bouwmethodiek.’

‘Deze kubus is gebouwd en overtuigt; zelfs kenners vroegen zich af hoe we die gebinten in elkaar hadden gezet. Voor ons was het een betekenisvolle volgende stap in de reeks: hoe krijg je de kubus verplaatsbaar, demontabel, als een gebouw dat op meerdere plekken zijn eigen zeggingskracht kan doen gelden? De gebintenbouw hebben we doorontwikkeld naar villa’s en naar een museum.’

‘Aanvankelijk was de gedachte dat frame en kubus één zijn maar het frame heeft zich uit deze gedachtegang losgemaakt en kan een zelfstandig leven leiden, groter dan de kubus zelf. Er kunnen nu meerdere kubussen in het frame zitten, het frame is open en genereert toekomstige mogelijkheden: je kunt er een prieel van maken, je kunt er een pergola in kwijt of een kas, je kunt ‘m laten vergroenen of er een werkruimte in realiseren: het huis is nooit af en de mogelijkheden zijn… er is nog een stuk om over te dromen: een perfecte imperfectie.’

‘We zien het frame ook wel als een artificieel bos met stammen en takken waar je je huis tussen kunt hangen – je kunt je huis in een boom bouwen maar je kunt ook het bos bouwen en je huis laten groeien of krimpen. En nu hebben we het nog niet eens gehad over de keuze van houtsoorten, over of je je ruimte wel of niet conditioneert, over…’

Sinds juni 2017 staat het Poplart Theatre permanent op de voormalige waterzuivering in Slochteren, dat onder de naam ORIZU zoekt naar een nieuwe bestemming onder regie van Haiko Meijer.